Τα οξέα στα τρόφιμα έχουν ξινή γεύση, δεν πρέπει όμως να δοκιμάζουμε τα βιομηχανικά οξέα. Οι δείκτες μας επιτρέπουν να δούμε αν ένα διάλυμα είναι όξινο καθώς αλλάζουν χρώμα παρουσία οξέων. Για να μελετήσουμε το πόσο όξινο είναι ένα διάλυμα χρησιμοποιούμε την κλίμακα του pH από το 1 έως το 7, όσο μικρότερη είναι η τιμή του διαλύματος, τόσο πιο όξινο είναι.

Τα οξέα αντιδρούν με τα μέταλλα αλλά και με τα ανθρακικά άλατα. Ο Arrhenius πίστευε ότι οξέα είναι οι ενώσεις που ελευθερώνουν στο νερό κατιόντα υδρογόνου. Κάθε οξύ παίρνει το όνομα του με βάση το είδος των ατόμωναπό τα οποία αποτελείται και στο τέλος την κατάληξη οξύ. Τα κυριότερα οξέα είναι υδροχλωρικό, το θειικό, το νιτρικό και το οξικό οξύ.

Οι βάσεις είναι καυστικές και γι’ αυτό δεν είναι βρώσιμες. Μπορούν να διακριθούν από τα οξέα με τη χρήση δεικτών καθώς τους προσδίδουν διαφορετικά χρώματα. Το pH τους αντίστοιχα, είναι από 7 έως 14 και όσο μεγαλύτερο είναι τόσο πιο βασικό το διάλυμα. Τα ονόματα των βάσεων προκύπτουν ως υδροξείδιο του μετάλλου από το οποίο αποτελούνται.

Ο Arrhenius πίστευε, ότι για να είναι μια ένωση βάση πρέπει να απελευθερώνει στο νερό ανιόντα του υδροξειδίου. Οι κυριότερες βάσεις είναι τα υδροξείδια του νατρίου, του καλίου και του ασβεστίου καθώς και η αμμωνία.

Η αντίδραση ενός οξέος με μία βάση ονομάζεται εξουδετέρωση και οδηγεί στη δημιουργία ενός άλατος και νερού. Μετά την εξουδετέρωση το pH του διαλύματος γίνεται ουδέτερο και ίσο με 7. Τα άλατα είναι στερεές κρυσταλλικές ουσίες, διαλυτές ή αδιάλυτες στο νερό.

Για να ονομάσουμε ένα άλας βάζουμε πρώτα το όνομα του αμετάλλου που προέρχεται από το οξύ και στη συνέχεια το όνομα του μετάλλου που προέρχεται από τη βάση. Κάποια άλατα είναι το χλωριούχο νάτριο, το θειικό μαγνήσιο και ο θειικό ασβέστιο δηλαδή ο γύψος.