Η ύλη και ιδιαίτερα το γεγονός ότι παραμένει αμετάβλητη όσο και αν αλλάζει η υπό παρατήρηση ποσότητα της αποτέλεσε ένα μεγάλο ερώτημα από την αρχαιότητα. Ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Δημόκριτος, υποστήριζε ότι η ύλη είναι ασυνεχής και ότι αποτελείται από πολύ μικρά σωματίδια, που δεν τέμνονται περισσότερο, τα οποία ονόμασε άτομα.

Σύμφωνα με τον Δημόκριτο, τα άτομα όλων τον υλικών αποτελούνται από την ίδια ουσία και διαφέρουν μεταξύ τους μόνο κατά το μέγεθος και το σχήμα. Ακόμα, δεν καταστρέφονται, δεν δημιουργούνται εκ του μηδενός και συνδέονται μεταξύ τους με διάφορους τρόπους για να σχηματίσουν τα διάφορα υλικά. Επιπλέον, τα άτομα είναι πλήρη καθώς δεν έχουν κενό στο εσωτερικό τους και βρίσκονται σε μια συνεχή κίνηση.

Η άποψη του Δημόκριτου δεν επικράτησε και ο Αριστοτέλης τον 4ο αιώνα π.Χ. υποστήριζε τη συνέχεια της ύλης, δηλαδή, την ιδιότητα της να τέμνεται επ’ άπειρο. Έπρεπε να περάσουν περισσότερα από 2000 χρόνια για να επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις του Δημοκρίτου.

Το 1803 ο Βρετανός επιστήμονας Τζον Ντάλτον διατύπωσε την ατομική θεωρία, η οποία συνοψίζεται παρακάτω.

• Κάθε στοιχείο αποτελείται από πολύ μικρά σωματίδια που καλούνται άτομα.
• Τα άτομα ενός στοιχείου, είναι όμοια μεταξύ τους και διαφέρουν από αυτά των άλλων στοιχείων ως προς το μέγεθος, τη μάζα και τις ιδιότητες τους.
• Στα χημικά φαινόμενα τα άτομα ενός στοιχείου δε μετατρέπονται σε άτομα άλλου στοιχείου, ούτε δημιουργούνται εκ του μηδενός.