Αν και έχουν βρεθεί τρόποι διαχείρισης των απορριμμάτων ώστε να ελαχιστοποιείται η αρνητική επίδρασή τους στο περιβάλλον, δε μπορούμε να διαχειριστούμε με τον ίδιο τρόπο τα μη αποικοδομήσιμα απορρίμματα, αφού είναι υλικά άγνωστα στους διασπαστές του εδάφους.

Αυτά τα υλικά είναι ακόμα πιο επικίνδυνα, αφού συντελούν στη μείωση της γονιμότητας του εδάφους, στην υποβάθμιση της ποιότητάς του και κατά συνέπεια στη διαταραχή της ισορροπίας του οικοσυστήματος.

Τέτοιους επικίνδυνους ρύπους αποτελούν οι βιομηχανικοί ρύποι, με προέλευση τα βιομηχανικά ατυχήματα και τις δοκιμές, τις διάφορες μεταλλουργικές μονάδες, τα διυλιστήρια και τους σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο τα μη αποικοδομήσιμα υλικά που προκαλούν βλάβες. Ακόμα και τα αποικοδομήσιμα υλικά προκαλούν ανεπανόρθωτες βλάβες από την ανεξέλεγκτη χρήση τους.

Μία από τις κυριότερες πηγές ρύπανσης του εδάφους είναι η εκτεταμένη χρήση φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων σε αγροτικές δραστηριότητες. Η ρύπανση του εδάφους προκαλεί στη συνέχεια ρύπανση στα υπόγεια ύδατα και κατά συνέπεια προκαλεί ακόμη και θάνατο στους υδρόβιους ζωντανούς οργανισμούς. Χαρακτηριστικό είναι το φαινόμενο του ευτροφισμού των νερών λιμνών, το οποίο προκαλείται από την αλόγιστη χρήση λιπασμάτων τα οποία στη συνέχεια καταλήγουν με το νερό της βροχής στα νερά μιας λίμνης .

Πολλές είναι επίσης οι περιπτώσεις ρύπανσης που έχουν καταγραφεί είτε ως ηθελημένες εγκληματικές ενέργειες, είτε ως ατυχήματα με ολέθριες συνέπειες για το οικοσύστημα και για το περιβάλλον γενικότερα. Ενδεικτικά αναφέρονται η περίπτωση MInamata Ιαπωνίας (1956), η διαρροή στο Μποπάλ Ινδίας (1984), η πετρελαιοκηλίδα στον κόλπο του Μεξικό (2010) και φυσικά το χειρότερο όλων πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας το 1986. Σε αυτό εκατομμύρια άνθρωποι προσβλήθηκαν από ραδιενέργεια και δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την έκρηξη που προκλήθηκε σε πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η περιοχή έκτασης περίπου 160.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, φυσικά, έπαψε να είναι κατοικήσιμη.