Oξέα όπως το υδροχλωρικό, HCl, το θειικό, H₂SO₄, και το νιτρικό οξύ, HNO₃, όταν διαλύονται στο νερό ιοντίζονται και όλα τα μόριά τους δίνουν ανιόντα και κατιόντα. Αποτέλεσμα αυτού είναι στο διάλυμα που προκύπτει να υπάρχουν μόνο τα ανιόντα και τα κατιόντα και όχι μόρια του οξέος.

Αυτό δε συμβαίνει σε όλα τα οξέα. Έχει διαπιστωθεί πειραματικά, ότι στην περίπτωση πολλών οξέων μόνο ένα μικρό ποσοστό των μορίων τους δίνει ιόντα. Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι το οξικό οξύ.

Όταν το οξικό οξύ διαλύεται στο νερό μερικά μόνο μόριά του ιοντίζονται σύμφωνα με την εξίσωση:

Ενώ τα υπόλοιπα μόρια παραμένουν ακέραια στο νερό. Οι αντιδράσεις αυτές λέγονται αμφίδρομες και συμβολίζονται με διπλό βέλος.

Το οξικό οξύ, όπως και όλα τα οξέα με παρόμοια συμπεριφορά, ονομάζονται ασθενή οξέα, ενώ αυτά που διίστανται πλήρως ισχυρά οξέα.

Στις παραπάνω χημικές εξισώσεις παριστάνεται χάριν απλότητας το υδρογονοκατιόν σαν να υπάρχει αυτόνομο ή ελεύθερο μέσα στο διάλυμα. Στην πραγματικότητα κάθε πρωτόνιο δεσμεύεται από ένα μόριο νερού  και σχηματίζεται το κατιόν Η₃Ο⁺ που ονομάζεται υδρόνιο ιόν ή υδροξώνιο (όπως φαίνεται στο παρακάτω σχήμα). Όλες οι όξινες ιδιότητες των διαλυμάτων οφείλονται στην πραγματικότητα στα υδροξωνία. 

Τα ασθενή οξέα έχουν όλες σχεδόν τις ιδιότητες των οξέων, αλλά τις εκδηλώνουν πιο ήπια σε σχέση με τα ισχυρά. Έτσι ενώ το υδροχλωρικό οξύ που είναι ισχυρό οξύ όταν πέσει σε ένα δραστικό μέταλλο αντιδρά και παράγεται υδρογόνο, το οξικό οξύ (ξίδι) που είναι ασθενές οξύ δεν αντιδρά.