Από τη νεολιθική εποχή ο χρυσός έβρισκε χρήση στην κατασκευή αγαλματιδίων, κοσμημάτων και νομισμάτων καθώς ήταν μαλακός και εύπλαστος. Ανήκει στην κατηγορία των ευγενών μετάλλων, διότι δεν προσβάλλεται από τα οξέα.

Ο χρυσός είναι αρκετά διαδεδομένος στη φύση. Εντοπίζεται με μορφή φλεβών μέσα σε πετρώματα αλλά και σε άμμο με μορφή ψηγμάτων που έχουν απελευθερωθεί από τα χρυσοφόρα πετρώματα. Έτσι, τα κοιτάσματα του χρυσού διακρίνονται σε πρωτογενή και δευτερογενή. Τα πρωτογενή εμφανίζονται μέσα στα πετρώματα και συνυπάρχουν, συνήθως, με σιδηροπυρίτη και χαλκοπυρίτη. Τα δευτερογενή προέρχονται από την αποσάθρωση των χρυσοφόρων πετρωμάτων και βρίσκονται στις κοίτες των ποταμών.

Το μεσαίωνα, η σπανιότητα του μετάλλου οδήγησε τους αλχημιστές να προσπαθούν να μετατρέψουν όλα τα μέταλλα σε χρυσό. Η αναζήτηση του χρυσού, το 15ο αιώνα, από τους Γενοβέζους και του Πορτογάλους, οδήγησαν στην ανακάλυψη της Αφρικανικής Γουϊνέας και αργότερα της Αμερικής. Οι θησαυροί των αυτοχθόνων πολιτισμών της Αμερικής δεν ήταν αρκετοί για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των χρυσοθήρων οι οποίοι άρχισαν να αναζητούν το Ελντοράντο. Ελντοράντο, (στα ισπανικά σημαίνει χρυσωμένος), ήταν ο μυθικός ηγεμόνας μιας ινδιάνικης πόλης κοντά στην Μπογκοτά, στη Νότιο Αμερική. Λέγεται ότι ο Ελντοράντο σκέπαζε το σώμα του με χρυσόσκονη κατά τη διάρκεια τελετών και μετά βυθιζόταν σε μία λίμνη για να ξεπλυθεί. Η αναζήτηση του χρυσωμένου βασιλιά από τους Ισπανούς χρυσοθήρες, οδήγησε στην Ισπανική κυριαρχία της νότιας και κεντρικής Αμερικής.

Ο μύθος του Ελντοράντο ξαναβγήκε στην επιφάνεια με την ανακάλυψη των χρυσοφόρων κοιτασμάτων της Καλιφόρνια και προκάλεσε το λεγόμενο "πυρετό του χρυσού" την περίοδο 1848-1880. Για περισσότερο από τριάντα χρόνια χιλιάδες χρυσοθήρες εγκατέλειπαν τα πάντα και κατευθύνονταν στην Καλιφόρνια με κάθε μέσο.