Στο στομάχι των θηλαστικών, ανάμεσα σε αυτά και ο άνθρωπος, υπάρχουν αδένες που εκκρίνουν υδρoχλωρικό οξύ. Το οξύ αυτό συμβάλλει στην καταστροφή των βακτηριδίων των τροφών και στην παραγωγή του ενζύμου πεψίνη, το οποίο διασπά τις τροφές σε πιο απλά συστατικά. Οι δράσεις αυτές είναι βασικό μέρος της διαδικασίας της πέψης. Επομένως, η συγκέντρωση του υδροχλωρικού οξέος στο στομάχι είναι εκ των πραγμάτων μεγάλη. Όμως, το στομάχι είναι αρκετά δυνατό ώστε να αντέχει τις μεγάλες συγκεντρώσεις αυτές και να μην αλλοιώνεται. 

Πολλές φορές, ιδιαίτερα όταν κάποιος έχει φάει βαριά ή βρίσκεται σε κατάσταση άγχους, εκκρίνονται μεγαλύτερες ποσότητες υδροχλωρικού οξέος από αυτές που είναι ανεκτές από το στομάχι. Στην περίπτωση αυτή μικρές ποσότητες ανεβαίνουν στον οισοφάγο και δίνουν το αίσθημα των γνωστών ¨ξινίλων¨ ή δημιουργούν καούρες. Τα αντιόξινα χάπια που παίρνουμε σε τέτοιες καταστάσεις περιέχουν μια βάση η οποία αντιδρά με το οξύ, και το εξουδετερώνει.