Το 1832 ο 'Αγγλος φυσικός στο Βασιλικό Ίδρυμα του Λονδίνου Michael Faraday (1791-1867) ανακάλυψε ότι εκτός από τα μέταλλα, ηλεκτρική αγωγιμότητα, δηλαδή ικανότητα να άγουν το ηλεκτρικό ρεύμα, έχουν και τα διαλύματα και τα τήγματα διαφόρων ουσιών. Για να παρουσιάσει τα ευρήματα του θέλησε να βρει και την κατάλληλη ονομασία για τα φαινόμενα αυτά. Έψαχνε λοιπόν, μια λέξη να περιγράψει τα σωματίδια που πηγαίνουν από το ένα ηλεκτρόδιο στο άλλο, μέσα στο υδατικό διάλυμα.

Έτσι, αποτάθηκε, στο φίλο του William Whewell (1794-1866), κλασικό μελετητή και ιστορικό της επιστήμης, ο οποίος πρότεινε για τα σωματίδια που μεταφέρουν ηλεκτρικά φορτία στα διαλύματα και τα τήγματα το όνομα «ιόν», ion στα αγγλικά. Η λέξη ιόν, που σημαίνει εκείνο που πορεύεται, είναι το ουδέτερο της μετοχής ενεστώτα του αρχαίου Ελληνικού ρήματος εἶμι που σημαίνει έρχομαι, πορεύομαι. Στη συνέχεια πρότεινε για τα ιόντα που έχουν αρνητικό φορτίο  και έλκονται από το ηλεκτρόδιο της αρνητικά φορτισμένης καθόδου τον όρο cations, κατιόντα,  και για τα ιόντα που έχουν αρνητικό φορτίο και έλκονται από τη θετικά φορτισμένη άνοδο τον όρο anios, ανιόντα.

Έτσι οι Έλληνες ξαναπήραν τη λέξη αυτή και τη χρησιμοποιούν στη χημεία και μάλιστα δημιουργούν και παράγωγα όπως κατιόντα, ανιόντα, ιοντισμός, ιοντόσφαιρα και πολλές άλλες.