Το 97,4% του νερού στον Πλανήτη είναι αλμυρό και βρίσκεται στους ωκεανούς, τις μικρότερες θάλασσες και τις αλμυρές λίμνες. Το θαλασσινό νερό περιέχει σχεδόν όλα τα γνωστά χημικά στοιχεία (γύρω στα 100). Περιέχει ασβέστιο, μαγνήσιο, ακόμη και ίχνη αρσενικού και χρυσού, κ.α., αλλά κυρίως νάτριο και χλώριο με τη μορφή χλωριούχου νατρίου, το οποίο αποτελεί  το 85% των διαλυμένων αλάτων στο θαλασσινό νερό. Το αλάτι που υπάρχει στη θάλασσα μπορεί να καλύψει την ξηρά με ένα στρώμα πάχους 153 μέτρων!

Η θάλασσα, πέραν του ότι είναι κατοικία εκατομμυρίων γοητευτικών πλασμάτων, αποτελεί πηγή τροφής, ενέργειας και ψυχαγωγίας για τον άνθρωπο. Οι επιστήμονες πιστεύουν, χωρίς να είναι βέβαιοι, ότι οι ωκεανοί δημιουργήθηκαν από ογκώδη σύννεφα υδρατμών που ανέρχονταν από τα ηφαίστεια και τα θερμά πετρώματα στην επιφάνειά της λίγο μετά το σχηματισμό της. Καθώς ψυχόταν η επιφάνεια, οι υδρατμοί έγιναν βροχή που έπεφτε γεμίζοντας σίγα σιγά τις κοιλότητες της επιφάνεια της Γης παρασύροντας το ορυκτά άλατα της ξηράς… και σχηματίζοντας έτσι τους ωκεανούς αλμυρού νερού.

Από τότε πολύ λίγο νερό προστέθηκε στη Γη. Είναι το ίδιο που χρησιμοποιείται συνεχώς καθώς το νερό συμμετέχει στον υδρολογικό του κύκλο. Όπως επισημαίνεται στο περιοδικό "Επιστημονικός Κόσμος": "Το νερό που χρησιμοποιείται σήμερα μπορεί κάποτε να έσβησε τη δίψα ενός δεινόσαυρου. Αυτό συμβαίνει επειδή όλο το νερό που έχουμε στην Γη είναι ότι είχαμε πάντα  ή θα έχουμε για πάντα".

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμπεριφορά του φυσικού φωτός στο νερό της θάλασσας. Το λευκό φως που απαρτίζεται από ένα σύνολο ακτινοβολιών του ορατού φάσματος (χρώματα της ίριδας) δεν διαδίδεται απρόσκοπτα στη μάζα του θαλασσινού νερού. Κάθε ακτινοβολία μπορεί να διαδοθεί μόνο σε ορισμένο βάθος. Το ιώδες, για παράδειγμα, διεισδύει σε βάθος περίπου στα 75 μέτρα, ενώ το κόκκινο φτάνει περίπου στα 5 μέτρα. Έτσι τα χρώματα των ποικιλόχρωμων ψαριών, τα κοραλλιών και φυκιών δεν είναι ευκρινή με το φυσικό φως του ήλιου. Για τις εντυπωσιακές φωτογραφίες στο μαγευτικό βυθό χρησιμοποιείται έντονος τεχνητός φωτισμός.

Τέλος, ο ήχος μεταδίδεται στο θαλασσινό νερό, αλλά με τετραπλάσια έως πενταπλάσια ταχύτητα από αυτήν στον αέρα. Έτσι, είναι δύσκολο να διακρίνουμε από ποια διεύθυνση έρχεται ο ήχος μέσα στο νερό, καθώς φαίνεται να φτάνει και στα δύο αφτιά ταυτόχρονα.