Τα οξέα αποτελούν μία μεγάλη κατηγορία χημικών ενώσεων. Μαζί με τις βάσεις και τα άλατα είναι γνωστά ως ηλεκτρολύτες. Παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον ως ενώσεις, καθώς άγουν το ηλεκτρικό ρεύμα στα υδατικά τους διαλύματα. Το 1887 ο Σουηδός χημικός Arrhenius και σύμφωνα με την θεωρία της ηλεκτρολυτικής διάστασης που διατύπωσε, όρισε ως οξέα τις υδρογονούχες ενώσεις, οι οποίες όταν διαλύονται σε υδατικά διαλύματα, εξαιτίας της διαστατής τους, αποδίδουν υδροξώνια Η⁺. Διακρίνονται σε ισχυρά οξέα, τα οποία διίστανται πλήρως και σε ασθενή οξέα, τα οποία διίστανται μερικώς στα υδατικά τους διαλύματα. Όταν αποδίδουν ένα υδροξώνιο στο υδατικό τους διάλυμα, ονομάζονται μονοπρωτικά, ενώ όταν αποδίδουν περισσότερα από ένα ονομάζονται πολυπρωτικά. Τα ανόργανα οξέα κατηγοριοποιούνται επίσης σε οξυγονούχα και μη οξυγονούχα οξέα ανάλογα με την παρουσία ή μη του οξυγόνου στο οξύ.