Σε ιστορικά κείμενα αναφέρεται η ύπαρξη μιας πρώιμης μορφής σπίρτων από θείο και ξύλο πεύκου στην Κίνα του 6ου αιώνα μ.Χ. 

Το 1828 ο 'Άγγλος Samuel Jones κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας την πρώτη μορφή σπίρτων. Την ίδια εποχή ο John Walker εμπορεύονταν τα πρώτα "σπίρτα τριβής" με το όνομα "Lucifers". Το τρίψιμο ενός Lucifer σε μια τραχιά επιφάνεια είχε σαν αποτέλεσμα πλήθος σπινθήρων και καπνών με δυσάρεστη μυρωδιά. Αντίθετα, με ότι πιστεύουμε, ο αναπτήρας αναπτύχθηκε πριν από τα σπίρτα το 1823 από τον Γερμανό χημικό Johann Dobereine αλλά δε βρήκε επιτυχία την εποχή εκείνη.  

Πώς λειτουργούν όμως τα σπίρτα;

Η κεφαλή κάθε σπίρτου περιέχει δύο τουλάχιστον χημικές ενώσεις, από τι οποίες μια συνήθως είναι ένωση του φωσφόρου, και μια συγκολλητική ουσία που συγκρατεί το μίγμα στην κεφαλή του σπίρτου. Τρίβοντας την κεφαλή του σπίρτου σε μια επιφάνεια παράγεται η θερμότητα που απαιτείται για να αρχίσει η αντίδραση μεταξύ των συστατικών της. Η αντίδραση αυτή είναι ισχυρά εξώθερμη, με αποτέλεσμα την ανάφλεξη του υλικού και το άναμμα του σπίρτου.

Τα σπίρτα σήμερα είναι δύο ειδών: τα σπίρτα που ανάβουν με τριβή πάνω σε οποιαδήποτε τραχιά επιφάνεια και ήταν τα αγαπημένα του φτωχού και μόνου καουμπόη Λούκι Λούκ, και τα σπίρτα ασφαλείας που απαιτούν ειδική επιφάνεια για να ανάψουν. Ακόμα, υπάρχουν σπίρτα που είναι αδιάβροχα - αντιανεμικά τα οποία είναι συνήθως πιο μεγάλα από συνηθισμένα με την εύφλεκτη ουσία να εκτείνεται μέχρι τα μέσα του σπίρτου και είναι καλυμμένα με μια αδιάβροχη επίστρωση. Ως αποτέλεσμα, η φλόγα που δίνουν είναι πολύ δυνατή και ανθεκτική ακόμα και σε δυνατούς ανέμους ή στη βροχή.