Ηλεκτρολύτες ονομάζονται οι χημικές ενώσεις που τα υδατικά τους διαλύματα είναι καλοί αγωγοί του ηλεκτρισμού. Η πειραματική επιβεβαίωση του ηλεκτρολυτικού ρόλου των βάσεων γίνεται με την παρακάτω διάταξη, δηλαδή με ένα ηλεκτρικό κύκλωμα το οποίο αποτελείται από δύο ηλεκτρόδια γραφίτη, ένα καλώδιο, μια μπαταρία, ένα λαμπάκι και ένα ποτήρι ζέσεως.

Όταν μέσα στο ποτήρι ζέσεως στο οποίο είναι βυθισμένα τα ηλεκτρόδια, υπάρχει απεσταγμένο νερό (το νερό αυτό δεν περιέχει καθόλου ιόντα), το λαμπάκι στο κύκλωμα παραμένει σβηστό. Αυτό γίνεται επειδή το απεσταγμένο νερό δεν περιέχει ιόντα και συνεπώς είναι κακός αγωγός του ρεύματος , δηλαδή δεν αφήνει να περάσει το ηλεκτρικό ρεύμα μέσα από τη μάζα του, με αποτέλεσμα το κύκλωμα να μένει ανοιχτό.

Όταν μέσα στο νερό προστεθούν μερικές σταγόνες βάσης όπως το υδροξείδιο του νατρίου (ΝaOH), οπότε στο ποτήρι ζέσεως θα υπάρχει πλέον αραιό διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου, το λαμπάκι του κυκλώματος θα ανάψει. Αυτό σημαίνει ότι το κύκλωμα κλείνει, δηλαδή το ηλεκτρικό ρεύμα διαρρέει το υδατικό διάλυμα της βάσης.

Πιο συγκεκριμένα οι βάσεις κατά τη διάλυση τους στο νερό δίνουν θετικά ιόντα μετάλλων και αρνητικά ιόντα υδροξυλίου (ΟΗ ^-). Τα ιόντα αυτά είναι οι φορείς του ηλεκτρικού ρεύματος μέσα στο διάλυμα της βάσης.

Έτσι για την περίπτωση του υδροξειδίου του νατρίου έχουμε: